Postawy młodych ludzi są niczym lustrzane odbicia postępowania ich rodziców lub opiekunów. Wychowanie jest fundamentem funkcjonowania w społeczeństwie. Jeżeli brak jest właściwych wzorców trudno wymagać od nieletnich czy młodocianych przykładnych postaw obywatelskich. Dopiero podczas wchodzenia w dorosłość kształtuje się rozbudowana świadomość własnych zachowań, dlatego tak ważna jest zasada Fere in omnibus poenalibus iudiciis et aetati et imprudentiae succuritur (Niemal we wszystkich procesach karnych uwzględnia się tak wiek, jak i brak doświadczenia). Według tej zasady sąd rozpatrując sprawę karną w pierwszej kolejności powinien stosować środki wychowawcze w stosunku do nieletnich i młodocianych. Ustawodawca w prawie karnym kieruje się wyrozumiałością, jednak ogranicza tę praktykę do występków. Kiedy należy ukarać osobę, która dopuściła się zbrodni ten przepis  nie ma już zastosowania, musi ona odpowiedzieć za swój czyn tak jak dorosły, bez specjalnego, łagodnego traktowania. Poza tym sąd nie może orzec w przypadku winnego, który w momencie popełnienia przestępstwa nie ukończył 18 lat, kary dożywotniego pozbawienia wolności. Wyjątkowe warunki stworzone przez prawo karne dla nieletnich i młodocianych są wynikiem troski o ich przyszłość. Pozbawienie ich szansy na zrozumienie popełnionych błędów, skazanie na surowe traktowanie mogłoby przynieść odwrotny skutek, wcale nie posłużyłoby wychowaniu i zmianie podejścia do życia w społeczeństwie, a wywołałoby bunt przeciwko wartościom oraz pogłębienie dewiacyjnych tendencji, eskalację agresji. Jest to szczególnie istotne w chwili wchodzenia w samodzielne życie, kiedy człowiek uczy się odpowiedzialności za własne czyny. Rola prawa nie powinna sprowadzać się do bezwzględnej penalizacji, jego zadaniem jest wskazywać drogę tym, którzy pobłądzili, dlatego że nie otrzymali odpowiedniego wsparcia ze strony opiekunów. Jednak nawet ta wyrozumiałość powinna mieć swoje granice. Przestępstwo jest zawsze przestępstwem. Ze strony ofiary rzadko znaczenie ma to, w jakim wieku był winowajca, ponieważ wymiar szkody pozostaje ten sam. Ocena słuszności paremii za każdym razem zależy od perspektywy i roli w procesie, dlatego dyskusja pozostaje otwarta.